Η Δορά είναι ένα από τα καλύτερα κρασοχώρια. Η καλλιέργεια των αμπελιών ήταν από παλιά, και είναι και σήμερα, μια από τις κύριες ασχολίες των κατοίκων της κοινότητας. Πιο παλιά καλλιεργούνταν τεράστιες εκτάσεις αμπελιών με παραγωγή από τις μεγαλύτερες στη Κύπρο, και με περιοχές που έδιναν άριστης ποιότητας σταφύλι.

Η παραγωγικότητα των αμπελώνων απαιτούσε και απαιτεί την συνεχή φροντίδα των αμπελοκαλλιεργητών.
Τα βασικότερα στάδια της αμπελοκαλλιέργειας είναι το κλάδεμα, το σκάλισμα, το «μουττόκομμαν» το θειάφισμα και ο τρύγος.
Οι καλλιεργητές δίνουν μεγάλη προσοχή στο κλάδεμα των αμπελιών. Η παραγωγικότητα των αμπελώνων κρίνεται σημαντικά από τον τρόπο κλαδέματος, εφόσον, αν το αμπέλι μείνει απεριποίητο η παραγωγή θα ανασταλεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το κλάδεμα του αμπελιού θεωρείται σημαντικότερο και από τον εμπλουτισμό της γης με κάποιο είδος λιπάσματος. Κάθε χρόνο, στις αρχές της άνοιξης, πιο συγκεκριμένα, το Μάρτιο, αμέσως μετά το κλάδεμα γίνεται το σκάλισμα (ο κάματος) του αμπελιού. Παλαιότερα αγελάδες και γαϊδούρια έσερναν τον άροτρο και όργωναν τη γη, έτσι ήταν έτοιμη να συγκρατήσει το νερό της ανοιξιάτικης βροχής, σήμερα το όργωμα γίνεται πιο εύκολα με ειδικά τρακτέρ.

Κατά τους μήνες Απρίλη και Μάη, αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα τσαμπιά. Είναι η καλύτερη περίοδος όπου οι καλλιεργητές των αμπελώνων κόβουν τις μύτες των τρυφερών βλαστών. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται «μουττόκομμαν ή αλλιώς κουτσούλλισμαν». Έτσι, οι καλλιεργητές «υποχρεώνουν» το φυτό να παράγει τσαμπιά για δεύτερη φορά την ίδια χρονιά.

Οι καλλιεργητές μεριμνούν για την προστασία των αμπελώνων από διάφορες ασθένειες που μπορούσαν να αποβούν καταστρεπτικές για τα φυτά. Δυο φορές το χρόνο, μόλις ανθίσουν οι βλαστοί και όταν μαυρίσουν τα σταφύλια, «θειαφίζουν» ή μ’ άλλα λόγια ψεκάζουν τους αμπελώνες.

Όταν ευδοκιμήσει η καλλιέργεια των αμπελώνων, έρχεται η εποχή του τρύγου. Παλιά, για το μάζεμα των σταφυλιών, ήταν απαραίτητη η βοήθεια ολόκληρης της οικογένειας. Η δουλειά στα αμπέλια διαρκούσε από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας με ένα «τσιακκούιν», δηλαδή μικρό μαχαίρι, έκοβαν τα σταφύλια και τα έβαζαν μέσα σε καλάθια. Έπειτα, τα άδειαζαν σε μεγαλύτερα καλάθια (κοφίνια), που ήταν τοποθετημένα πάνω σε γαϊδούρια. Κάποιος αναλάμβανε όταν γέμιζαν τα κοφίνια να πάρει τα γαϊδούρια, φορτωμένα, και να πάει στο χωριό να τα ξεφορτώσει, αδειάζοντάς τα στα πιθάρια. Και έκανε αυτή τη διαδρομή πολλές φορές, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Παλιά όλοι οι παραγωγοί επεξεργάζονταν οι ίδιοι τα σταφύλια τους. Τα άλεθαν σε πιθάρια και έφτιαχναν κρασί και ζιβανία.

Σήμερα, ο τρύγος γίνεται διαφορετικά, με εργάτες. Τα σταφύλια τοποθετούνται σε πλαστικά κιβώτια και μεταφέρονται με το αυτοκίνητο στις οινοβιομηχανίες. Ελάχιστοι είναι αυτοί που φτιάχνουν μόνοι τους το Δοράτικο κρασί και τη ζιβανία.

Την εποχή του τρύγου οι νοικοκυρές ακόμα και σήμερα, επεξεργάζονται τα σταφύλια για την παραγωγή του μούστου-χυμού του σταφυλιού. Από τον μούστο παρασκευάζονται διάφορα παραδοσιακά εδέσματα, όπως ο παλουζές, ο σιουσιούκκος, τα κιοφτέρκα και το έψημα.